Ik heb drie mannen. Niek Stan en Cees. Met dat ‘hebben’ zullen ze het hoogst waarschijnlijk niet eens zijn, maar zo voelt ‘t nu eenmaal. We schrijven, alle vier. En dat doen we met een onuitputtelijk enthousiasme.
Vanaf de eerste les van de basismodule op de schrijfacademie in Eindhoven zitten we bij elkaar in de klas. Na de basis waaierde de hele groep uit naar verschillende specialisaties. En wij? Met zijn vieren stortten we ons op ‘romans en korte verhalen’. Ieder in een eigen, voor ons al snel herkenbare stijl. We schreven, herschreven, en lazen elkaars werk. We gaven elkaar kritiek, en complimenten. We hadden een hoop lol. Ook niet onbelangrijk.
Het toeval wilde, dat we voor de volgende specialisatie alweer dezelfde keuze maakten. ‘Blogs & Columns’ dit keer, en we togen naar Utrecht, om van onze docent de fijne kneepjes van het column schrijven te leren. Twee geboren bloggers, en twee twijfelaars, de hun weg nog niet gevonden hebben.
We hebben een groepsapp. Niek is mijn schrijfmaatje. Hij geeft regelmatig feedback op mijn geschreven stukjes. Cees is een onuitputtelijke bron voor de anderen om over te schrijven. Van zijn monsterlijke Hawaï-shirts (echt, hij selecteert ze op lelijkheid), tot zijn schaamteloze teksten, tot zijn gedrag op straat. Hij wordt niet gespaard maar neemt ’t reuze sportief op. Er wordt wat afgelachen tijdens de lessen. Een beetje jaloers ben ik wel op ze. Vooral op het gemak waarmee ze een tekst op papier knallen, vol tempo en humor, veel humor.
Al met al houden we het al bijna 2 jaar vol met elkaar dus ik kan wel een beetje spreken van ‘mijn’ mannen, toch?
Hierna zal het avontuur van ons ‘4 musketiers’ waarschijnlijk over zijn. Ik zal ze missen, dat weet ik nu al, maar volgen ga ik ze zeker, op hun blogpagina’s. En natuurlijk koop ik hun eerste uitgegeven boek. Want oh, wat houd ik van hun schrijfstijl.
Ik heb dus drie mannen, en ze blijven voor altijd een beetje van mij.
Geef een reactie