Kerst

Kerst 2017
Ik zet de laatste glanzend gepoetste glazen op de tafels. Om me heen rennen medewerkers met bestek en tafelkleden. Er worden kraakhelder witte servetten gevouwen en waxinelichtjes aangestoken. In de keuken worden borden klaargezet, schalen opgemaakt, wild gestoofd, groentes gesneden, slagroom geklopt, iedereen is in opperste staat van paraatheid.
4500 gasten verwachten we deze kerstdagen. Net als elk jaar. Al 36 jaar werk ik met kerst, en onze kinderen gaan al van kleins af aan met ons mee. Ook nu zijn ze er allemaal, inclusief hun partners.
We rennen en vliegen om alles op tijd klaar te krijgen. De buffetten begeven ‘t haast onder de grote hoeveelheid schalen met vlees, vis, pasta’s, desserts en andere lekkernijen. De verschillende geuren vullen de ruimte en doen me watertanden.
Tijd om zelf te eten hebben we niet. Staand in de keuken snel een frietje naar binnen werken, daar zullen we ‘t mee moeten doen.

Kerst 2018
Ik zit in mijn joggingbroek onder een dikke deken op een grote zachte bank. Samen met vijftien andere, voor mij vreemde mensen, doe ik niet mee aan ‘vreten op aarde’. Wij doen een vastenweek. We verblijven we in een voormalig ziekenhuisje in Zeeland. We kennen elkaar net, maar hebben mooie gesprekken, over onze plannen, problemen en wensen. Of we zeggen even lekker niets en staren naar de vlammen van de open haard. Af en toe gaan mijn gedachten even naar mijn gezin en medewerkers, die hard aan ‘t werk zijn voor alle mensen die ook dit jaar weer komen eten. Ik ben blij om hier te zijn, weg van de hectiek, in totale rust. Ik nip aan mijn borrelglaasje groentesap.

Kerst 2019
Ik zit op de bank, in mijn gezellige huisje. De kaarsjes zijn aan. De grootste wens die ik vorig jaar in Zeeland uitsprak ligt op mijn schoot tevreden haar flesje te drinken. Na 3 jaar dokteren, en bijna geen hoop meer, was ze er ineens, mijn kleindochter. De hele familie is weer aan het werk dus wij zijn lekker met zijn tweetjes.
Straks bak ik een omeletje. Mijn kerstdiner.