Gevangen

Ze zit gevangen. Als heel lang. Ze weet niet eens hoé lang. Ze heeft geen idee meer hoe het voelt om vrij te zijn. Te doen wat ze graag zou willen. Hoe lang ze nog moet zitten weet ze ook niet. Zou ze vervroegd vrij kunnen komen wegens goed gedrag? Ze doet alles volgens de regels, keurig zoals ze denkt dat er van haar verwacht wordt. Tenminste, dat probeert ze. Ze is er in elk geval altijd mee bezig. Is dit wat men wil? Doe ik het zo goed? Vinden ze dat ik voldoe aan de norm?
Ze is bang. Bang dat ze helemaal niet goed bevonden wordt. Dat men vindt dat ze die vrijheid die ze zo graag wil niet verdient. Ze zou het kunnen vragen, maar ze durft niet. Stel je voor dat ze nee zeggen? Dat bevestigd wordt wat ze al zo lang denkt?
De tralies benauwen haar. Soms steekt ze haar hand er door heen. Stiekem hoopt ze dat iemand die hand pakt en haar mee neemt, haar helpt, begeleidt. Iemand die zegt dat ze goed is zoals ze is. Dat ze haar best gedaan heeft. Iemand die haar helpt om uit deze gevangenis te komen. Maar zou ze die hand aannemen? Zou ze het geloven als iemand haar zou vertellen dat ze er toe doet? Ze weet het niet. Ze heeft haar problemen altijd zelf opgelost. Ze heeft zich nooit echt laten helpen. Ze wilde het wel, maar uiteindelijk stootte ze elke hulp af, iedere keer weer.
Dus blijft ze gevangen, achter haar eigen tralies, en weet ze niet voor hoelang nog.