Groeien

‘Dat gaat niet lukken vriend.’ zegt Frits terwijl hij omhoogkijkt. Hij liep zojuist bijna tegen een paar enorme gestreepte benen aan, die met geen mogelijkheid de ruimte kunnen verlaten.
‘Nope.’ zegt de drager van de gestreepte broek.
‘Hoe ist zo gekomen?’ vraagt Frits. ‘Het lijkt hier wel Alice in wonderland, maar dan anders.’
De gestreepte broek lacht verlegen en krabt zich eens aan zijn kruin. ‘Ik heb eigenlijk geen idee.’ antwoordt hij. ‘Eerder vandaag paste ik nog gewoon door de deur.’
‘Heb je soms iets gegeten of gedronken, waar je zo van gegroeid bent, als een soort tovermiddel of zo?’ Frits kijkt naar boven. ‘Ik zeg maar wat hoor,’ verontschuldigt hij zich. ‘ik weet ook wel dat dat niet kan.’
‘Nope.’ zegt de gestreepte broek nog eens. ‘Niks gegeten of gedronken.’
Wat heb je dan gedaan, hier, in deze ruimte?’
‘Ik heb een presentatie gegeven over mijn werk. Ik ben illustrator.’
‘En hoe ging dat?’ vraagt Frits.
‘Eigenlijk best goed. Bloed nerveus was ik. Ik wist zeker dat het me niet zou lukken. Dat ik de helft zou vergeten te vertellen, dat ik onverstaanbaar zou mompelen, dat ik het publiek niet zou kunnen boeien. Maar ik kreeg zowaar applaus en veel complimenten. Dat ik zo rustig, duidelijk en boeiend kon vertellen. En dat voor iemand die standaard een black-out kreeg tijdens spreekbeurten op school.’
‘Dus je bent te tevreden over jezelf?’ Frits kijkt hem aan, voor zover dat mogelijk is met het hoogteverschil.
‘Eigenlijk wel.’ zegt de gestreepte broek. ‘Ik wist niet dat ik het in me had. Weer iets wat ik van mijn lukt-mij-toch-niet-lijstje kan schrappen.’ Hij straalt van oor tot oor.
‘Nou, dan snap ik het helemaal hoor. Je bent dus gegroeid. Das duidelijk.’ Frits wandelt op zijn gemakje door de deur naar buiten. ‘En maak je geen zorgen, iedere keer dat je groeit, groeit jouw wereld met je mee, dus als je nog even wacht, kun je dadelijk met me gaan lunchen, want ik wil er alles over horen, over jouw presentatie.’